Dag lieve lezertjes
Vandaag zal ik het hebben over de mensen die een mentale of fysieke beperkingen hebben in deze tijden. Ook zij lijden onder de corona maatregelen.
Ouders van kinderen met een zware mentale of fysieke beperking dreigen financieel en emotioneel ten onder te gaan tijdens deze coronaweken. Er is weinig personeel beschikbaar om kinderen met een beperking thuis te begeleiden en te verzorgen. Voor Vlaams Parlementslid Maurits Vande Reyde (Open VLD) moet het Vlaams Agentschap voor mensen met een handicap daarom snel handelen: ofwel de compensatie uitbetalen, ofwel een deel van de middelen aan voorzieningen overhevelen naar ouders die nu thuis zijn.
Ongeveer 70% van de kinderen met een mentale of fysieke beperking wordt al sinds 18 maart thuis opgevangen in plaats van in de zorgvoorziening of internaat van het buitengewoon onderwijs, waar ze normaal verblijven. Voor ouders is dat een zware emotionele en fysieke taak. Velen onder hen klagen het gebrek aan thuisbegeleiding en zorg aan, aldus Vande Reyde.
Bijna alle dagopvang in voorzieningen en internaten van het buitengewoon onderwijs zijn gesloten. Ouders moeten thuis hun plan trekken. De ondersteuning voor kinderen met een beperking moet dringend beter vindt de Open Vld'er. Een kind met bijvoorbeeld zwaar autisme heeft continuΓ―teit nodig, maar ouders hebben niet de financiΓ«le middelen om nu extra zorg of therapeutische begeleiding in te schakelen.
Volgens Vande Reyde is er door de sluiting bij voorzieningen en internaten van buitengewoon onderwijs nochtans personeel beschikbaar. Hij pleit ervoor dat dat personeel meer ingezet wordt voor hulp aan deze kinderen in hun thuissituatie. Dat kan online en waar het veilig is bij de ouders ter plaatse. Er moet daarvoor dringen een plan van aanpak komen. Je kan onmogelijk alle zorgtaken nu aan de ouders laten. Maar dan nog blijven de financiΓ«le kosten er.
Hij wijst erop dat ouders al vaak tienduizenden euro's per kind betaald hebben voor zorg in een instelling waar de kinderen nu niet terechtkunnen. De vlaamse regering heeft wel beslist dat er een financiΓ«le compensatie komt voor kinderen die nu thuiszitten, maar het is nog onduidelijk wanneer die er zal komen. Ouders hebben die middelen nu meteen nodig. Het Vlaams Agentschap voor mensen met een handicap moet daarom snel handelen. Ofwel de compensatie uitbetalen, ofwel een deel van de middelen aan voorzieningen overhevelen naar ouders die nu thuis zitten.
Verstandelijke beperking
We zijn mensen met een verstandelijke beperking uit het oog verloren in deze coronacrisis. Nu er veel aandacht naar de situatie in onze ziekenhuizen en woonzorgcentra, dreigen mensen met een verstandelijke beperking vergeten te worden. Orthopedagoog Hadewych Schepens roept alle verantwoordelijken op om deze kwetsbare groep niet uit het oog te verliezen
Hadewych Schepens is orthopedagoge en doctoraatstudent. De tekst is nagelezen en aangevuld door collega's uit Alvinnenberg vzw, Martine Van Camp vzw en MPC terbank.
Mogen wij uw aandacht, in deze rare coronatijd?
Wij vragen het beleefd, omdat wij ons niet graag opdringen. Maar we vragen het toch ook met aandrang. Want wij hebben een beetje verdriet. We voelen ons een beetje vergeten.... Wij zijn de mensen met een verstandelijke beperking, en soms met autisme. Wij zijn erg blij dat er veel aandacht komt voor de oudere mensen. Want sommigen zijn onze ouders of onze oma's en opa's. Sommigen hebben dementie. Wij zijn blij dat er veen aandacht komt voor de dokters en verplegers, want zij zorgen voor onze gezondheid.
Wij zijn met velen, maar je hoort ons niet zo vaak, vandaag, in de media. Onder ons zijn veel oudere mensen, die even kwetsbaar zijn als andere ouderen. Onder ons zijn veel jongeren, al even kwetsbaar. Dat komt omdat wij soms al een leven lang een fragiel lichaam hebben. Dat komt omdat wij veel moeilijke dingen meemaken in ons leven. Daardoor, en omdat onze hersenen misschien een beetje anders werken dan de uwe, zijn wij erg gevoelig voor stress.
We worden bang als we horen dat er misschien niet genoeg eten zal zijn. Over ons geld maken we ons ook ongerust, want de meesten van ons hebben niet veel centen, en we mogen niet cash betalen. En misschien gaan wij wel dood aan deze ziekte, of sterft er iemand van wie we veel houden. Leven al die mensen nog weg, die wij nu niet meer horen of zien? We snappen niet goed dat we niet dicht bij de mensen rondom ons mogen komen. Zij helpen ons toch om ons te wassen of onze tanden te poetsen? Hoe weten we nu met onszelf blijf? Want lichaamstaal, een knuffel, een high five, een schreeuw, is meer onze taal dan woordentaal. Dat zie je, als je eens naar 'Down the road' kijkt misschien.
Sommigen onder ons zijn nu de hele dag thuis, bij hun ouders of familie. Dat is soms fijn, maar soms erg lastig, ook voor onze ouders, broers, zussen. Sommigen van ons wonen zelfstandig. De mensen die ons ondersteunen mogen niet meer binnen, ze moeten ons bellen. Door alle stress krijgen we dus soms ruzie met de mensen rondom ons.
De rest van de tekst kunt u terug vinden via deze link: tekst mensen met verstandelijke beperking.
Deze tekst gaf mij toch in ieder geval kippevel. Want het is effectief zo dat niet veel mensen denken wat er met hen moet gebeuren. Het zou dan ook fijn zijn voor hen dat alles rap terug zijn normale gangetje kan gaan, ookal vrees ik dat dit niet voor het eerste maand zal zijn.
Bekijk ook nog eens deze video om een beter beeld te hebben.
"Een virtueel applaus voor deze COVID- helden/lijdende".
Tot de volgende!
Schania
Gebruikte bronnen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten