𝑇𝘩𝑒 𝑡𝘩𝑖𝑟𝑑 𝑠𝑐𝑎𝑟

Dag lieve lezertjes

Vandaag zal ik een volgende doelgroep bespreken vandaar de titel "The third scar". Het is de derde doelgroep die ik zal aanhalen. Nu zal ik het hebben over de vepleegkundigen/ zorgkundigen van een woonzorgcentra en de bewoners.

Verpleegkundigen/zorgkundigen

Voor hun zijn het deze dagen ook absoluut moeilijk, dit kan niet anders. Ze zijn normaal gewend dat ze veel fysiek contact kunnen hebben met de inwoners van het woonzorgcentra. Ze drinken al eens samen een koffie of slaan eens een tetterke samen met hen. Maar nu moeten ze plots, een toch wel grote, afstand nemen van hen. Daarnaast moeten ze hun helemaal gaan aankleden in speciale pakken met maskers. Dit moet gewoon voor hen een enorme tegenslag zijn in hun gevoel tijdens het werken. Je weet als verpleegkundige of zorgkundige dan ook dat de bewoners heel wat uren alleen moeten zitten. Dit zou voor mij echt super emotioneel zijn maar ongetwijfeld is dit het ook voor velen in de sector. 

In Kortrijk komen verpleegkundigen ook het woonzorgcentrum te hulp: "Psychische belasting voor personeel is groot". In de woonzorgcentra leidt de coronabesmetting tot nog meer arbeidsdruk en een totaal andere manier van werken. Er is beloofd dat de ziekenhuizen ervaren verpleegkundigen gaan sturen naar de rustoorden. Hier en daar gebeurt dat al. Het Algemeen Ziekenhuis Groeninge in Kortrijk springt bijvoorbeeld bij in woonzorgcentrum De Ruyschaert. "Het Journaal" ging daar een kijkje nemen.

Bijhorende video

Ik vind het echt goed dat ze elkaar zullen gaan versterken maar aan de andere kant is het ook gevaarlijk voor de inwoners. Want hoe meer mensen die het woonzorgcentrum binnenkomen die er nog niet waren, hoe meer kans er is dat zij misschien het virus kunnen binnenbrengen in het woonzorgcentrum. 

Inwoners woonzorgcentra

Gemis aan sociaal contact bij inwoners woonzorgcentra

Het moet verschrikkelijk zijn voor de inwoners om er de dagen te moeten passeren alleen. Daarnaast kunnen ze wel mensen ontmoeten vanaf buiten, als ze geluk hebben dat ze op een gelijksvloers kamer zitten. Maar dan nog is dit niet hetzelfde natuurlijk. 

Daarnaast indien ze besmet zijn met het virus kunnen ze er niet over praten met hun dierbaren. Misschien wel over de telefoon maar zo'n dingen zijn nodig over te communiceren in het echt. Vooral omdat die mensen hun zeer eenzaam voelen en nog eens ziek. De angst bij die mensen om alleen te moeten sterven is heel groot. Er zullen er veel zijn die komen te sterven puur uit eenzaamheid ook. Want dit is echt zwaar voor hen. Het ergste hieraan vind ik gewoon dat als ze moeten gaan, dat dit alleen is. Ze kunnen van niemand afscheid nemen, hebben niemand nog gezien... Dit moet een zeer eenzame periode zijn voor hen. Ik hoop vooral dat het wat begint te verminderen...

Door de Babbelbox kan je toch op bezoek in rusthuis
Omdat zoals ik al vermeld had niet voor iedereen een raambezoek mogelijk is, riep Huize Ter Walle in Menen de Babbelbox in het leven. Veel persoonlijker klinkt het alvast! Dit vind ik een zeer mooi initiatief van Stad Menen. Zo zullen de bewoners van het woonzorgcentra opnieuw iets hebben om naar uit te kijken. Het is natuurlijk nog niet hetzelfde als een normaal bezoek maar het is toch al een hele opluchting voor velen.

Christa (58) kon voor het eerst in zeven weken haar moeder
Erna (82) bezoeken maar wel in de Babbelbox. 

Gisteren in Helden van hier Corona getuigde een dame uit een woonzorgcentra ook dat het net zoals in een WO is maar dan zonder wapens, het raakt u zonder je het weet. Voor je het weet zit het in uw lijf en takelt hij u stilletjes aan gewoon af. 

"Een virtueel applaus voor deze COVID-helden/lijdende".

Tot de volgende!
Schania

Gebruikte bronnen:

• Inwoners woonzorgcentrum
• Getuigenis inwoner
• Babbelbox Menen